Σλουρπ, μιαμ μιαμ

Να γράψω για τα απογεύματα στα μπαρ της Αθήνας; Για τα υπέροχα παιδάκια που έφαγα κάπου έξω από το Ναύπλιο, για το χιονισμένο Παρίσι; Για τα Τζουμέρκα που ξύπνησα σήμερα το πρωί και σκέφτηκα ότι ακριβώς εκεί θα ήθελα να είμαι; Για τη Βασιλίτσα που δε πήγα αλλά πολύ θα ήθελα να είχα πάει; Για το κουνέλι με σαμπάνια που μαγείρεψα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι;

Κάνει κρύο, πολύ κρύο και η γάτα αν και βουνίσια, έχει πέσει σε χειμερία νάρκη ή τελοσπάντων απέχει από έντονες συγκινήσεις. Και να που μια απίστευτα δύσκολα μέρα ξεκινά και καταλήγει σε ένα γαστρονομικό οργασμό και ξαφνικά νεύρα, κρύο, άγχη…πάνε περίπατο.

Σε προηγούμενο ποστ είχα γράψει για την ανακάλυψη των κρασιών του Languedoc. Μπαίνουμε σε ένα Bar à vins, που ειδικεύεται επίσης στα φουα γκρά και τις πάπιες. Είναι άδειο, ο σερβιτόρος ολίγον υπεράνω, διαλέγουμε το φαί και πρέπει να διαλέξουμε ένα κρασί μέσα από ένα 5 σέλιδο κατάλογο με άγνωστες λέξεις. Θυμάμαι το Languedoc. Ωραία, να πάρουμε ένα από αυτά. Ποιο όμως; Να ρωτήσουμε το σερβιτόρο…Ναι, αλλά θα γίνουμε ρεζίλι. Όχι, γιατί εδώ δε γίνεσαι ρεζίλι. Ρωτάω λοιπόν, κάνει τη κλασσική ερώτηση « Ελαφρύ, φρουτένιο ή costaud» . Απαντώ costaud. Φεύγει, δε λέει τίποτα. Τι σημαίνει costaud ρωτάει η συνδαιτυμόνας μου. Γεροδεμένος απαντώ, φαντάσου ένα άνδρα, ωραία τώρα φαντάσου και το κρασί. Ο σερβιτόρος επιστρέφει μετά από κανένα δεκάλεπτο. Δε λέει τίποτα για το κρασί, με βάζει να το δοκιμάσω…Ουπς! Τη θεία γεύση είναι αυτή; Κατι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει…Σήμερα το πρωί διαβάζω και αντιγράφω «There was only one cooperative bottling any wine in Saint-Bauzille-de-Montmel when the appellation of Pic Saint-Loup was created, else the town probably would - and based on the gustatory evidence here at hand should - have been included. Christian Faure's 2004 Coteaux du Languedoc Gres de Montpellier L'Ecrit Vin (a tank-raised Mourvedre-Syrah-Grenache blend) smells of beef blood, plums, and bay leaf in Mourvedre-typical fashion. Juicy and intense in fruit on the palate, with notes of tar, resin, black tea, and bay adding complexity, this excellent value finishes with a long satisfying amalgam of juicy fruit, resinous herbal character, and salty tang.» Πρώτη φορά βλέπω να περιγράφουν κρασί σαν αίμα βοδιού…Pas mal! Αλλά αυτή δεν είναι παρά η πρώτη εμπειρία της βραδιάς.

Και εκεί που πίνουμε το κρασάκι μας, εμφανίζεται το φουα γκρά. Θα ήθελα να μπορώ να αναπαράγω την περιγραφή για το τι συμβαίνει μόλις φας μια μπουκιά φουά γκρα όπως την έκανε φίλη συνδαιτυμόνας…Δυστυχώς δε μπορώ…κάτι του στυλ: «σου συμβαίνει κάτι ανάλογο με τη σοκολάτα…μια υπέροχη απόλαυση ανεβαίνει μέχρι τον εγκέφαλο και από εκεί διανέμεται σε όλο το σώμα σαν ηδονική ανατριχίλα…» Και αν το φουα γκρά είναι απίστευτο όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα λόγια περιττεύουν. Ομοίως για ένα από τα καλύτερα magret de canard που έχω πετύχει ποτέ…

Και μιας και λέμε για σοκολάτα και φουά γκρά…Διάβαζα πρόσφατα εδώ, ευτυχώς στις οικονομικές σελίδες, για τα περίφημα macarons του Pierre Hermé, ένα από τα οποία είναι είναι με φουα γκρά και σοκολάτα…Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να το…Θέλω δηλαδή αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να αντέξω τέτοιο σοκ ;-)

…και μέχρι να τελειώσω και να δεήσω να ανεβάσω αυτό το ποστ, ξαναπήγαμε στο Le Domaine Léopold…σούπερ και πάλι το φουα γκρά, σούπερ και η τερίν κουνελιού…και ο σερβιτόρος αυτή τη φορά πιο συμπαθής...

Le Domaine Léopold : 36, rue Léopold Bellan 75002 Paris

Pierre Hermé : 72, rue Bonaparte 75006 Paris